همکاری های منطقه ای جایگزین ماجراجویی قدرت های بزرگ در منطقه

پاکستان، ایران و افغانستان سه ضلع مثلث قربانیان تروریسم می باشند. هر کدام به نوبه خود زخم های عمیقی از تروریسم خورده اند. در سالیان اخیر از طالبان گرفته تا لشکر جنگوی و حزب اسلامی و جندالله و ... همه به نمایندگی از بنیادگرایی اسلامی تنور تروریسم در این سه کشور را داغ نگاه داشته اند و ابزاری برای فرافکنی و حضور بلند مدت قدرت های بزرگ نظیر آمریکا و بریتانیا  در منطقه بوده اند.

در یک دهۀ اخیر عدم ارتباط میان عملکرد ایالات متحدۀ آمریکا با مبارزه علیه تروریسم در منطقه مشهود می باشد. بازی سیاسی با پاکستان از اعطای امتیاز به دولت نظامی مشرف گرفته تا بمب باران مناطق مرزی و قبایلی نشین در دورۀ اقتدار حزب مردم پاکستان تاثیری بر محو تروریسم در این کشور نداشته است. در افغانستان اوضاع بدتر و تاسف بارتر می باشد.  سناریوی محو طالبان در پنج سال نخست حضور آمریکا با سناریوی جدید بازیابی قدرت مجدد طالبان و ابداع پروژه های جدید مصالحه با میزبانی کشورهایی نظیر قطر نه تنها افراط گرایی را زمین گیر نساخت بلکه تروریسم را از تهدیدی برای چند سال به تهدیدی برای اعصار در افغانستان تبدیل نمود. در مورد ایران نیز الگو سازی طالبان جریان انحرافی جندالله را خلق نمود که با مساعدت عوامل خارجی وحدت مردم این کشور را هدف قرار داده بود امری که با هوشیاری سرویس های امنیتی جمهوری اسلامی در نهایت در نطفه خفه شد اما به طور حتم این پایان سناریو سازی از سوی کارگردانان قهار نفاق و تفرقه نخواهد بود و هر روز با اضافه نمودن نفش  و کاراکتری جدید به دنبال فتنه افکنی در منطقه می باشند.

اما نقطه عطف در وضعیت کنونی همکاری های منطقه ای میان این سه کشور می باشد که مهمترین و موثرترین راه حل برای عبور از دو مشکل بزرگ منطقه زیر می باشد.

1- مبارزه علیه تروریسم

2- مبارزه با طراحی پروژه های مبتنی بر اسلام ستیزی و نفاق و وحدت ملی

تشبیه بوش از جنگ با تروریسم به جنگ صلیبی بسیار واضح می سازد که نگاه غرب به مبارزه علیه تروریسم صرفاً محدود به بنیادگرایی اسلامی نمی باشد. بلکه اسلام و عظمت آن غرب را به وحشت انداخته و با آگاهی از عظمت اسلام سعی در بهره برداری از افراط گرایی دارند که بیش از آنکه بر آمده از آموزه ها و تعالیم اسلامی باشد جریانی انحرافی با حمایت غرب و آل سعود می باشد. بنابراین مواجهه غرب با طالبان و القاعده و به طور کل افراط گرایی اسلامی کاملاً سیاسی و استراتژیک می باشد که تامین کننده منافع غرب می باشد و انتظار محو افراط گرایی به نفع ملت های منطقه از سوی غرب همان حباب روی آب می باشد.

در چنین شرایطی همکاری میان ایران، پاکستان و افغانستان اساسی ترین راهکار مبارزه با تروریسم در منطقه می باشد. افزایش تعاملات اقتصادی و سیاسی میان این سه کشور زمینه ساز شکل گیری جامعه امن منطقه ای می باشد. راهکارهای مشترک برای معضلات مشترک میان این سه کشور نه تنها دست قدرت های بزرگ را از منطقه کوتاه می سازد بلکه تامین کننده استقلال و تمامیت ارضی این کشورها نیز می باشد.