روز جهانی غذا و نه میلیون فقیر

تاریخ افغانستان گواه است که در این کشور احصائیه ها هرگز راست نمی گویند. جمعیت، اقوام، افراد واجد شرایط رای دهی، نفوس زنان، نفوس افراد بی سواد، نقوس کوچی ها  و حتی نفوس فقرا همه خیلی نسبی هستند و بعضاً آمارها هوایی و غیبی خلق می شوند. برای نمونه حتی سن افراد هم تخمینی حساب می شود . اگر تذکره نداشته باشید برای دریافت تذکره به وزارت داخله تشریف می برید و کارشناس تخمین سن شما را ارزیابی می کند. ممکن است از بدِ روزگار و فشار زندگی کمی پیرتر به نظر بیایید و چون راهکار دیگری وجود ندارد و اعتماد هم مرده است و کسی حرف شما را باور نمی کند بنابراین   آنجا ممکن است تا 20 سال هم در تخمین سن شما اشتباه صورت گیرد که در این وضعیت احتمالاً سن تان از سن مادرتان فزونتر خواهد شد. به هر حال از این مهم می گذریم تا به اصل مطلب برسیم.

24 ماه میزان مصادف بود  با روز جهانی غذا و از برکت این روز مسئولین حکومتی ما در تجلیل از غذا یادی از فقرا کردند. محترم محمد آصف رحیمى وزیر زراعت، مالدارى و آبیارى  با تجلیل از غذا میزان رسوخ فقر در کشور را  در میان تقریباً 9 میلیون نفر (به نقل از خبرگزاری پژواک ) اعلان داشتند. 

ضمن تشکر از یادآوری ایشان ، همانطور که گفته شد از آنجا که تخمین دقیق جمعیت در افغانستان صورت نگرفته بناءً مشخص نیست این 9 میلیون نفر چند درصد افغانستان را تشکیل می دهند؟ یا اینکه معیار تعیین فقیر و غنی در کشور چیست ؟ بنابراین چگونه می توان این نوع آماردهی را مهم قلمداد کرد.  

نکته دیگر این است که اقتصاد افغانستان مبتنی بر زراعت و مالدرای است. پس چگونه وزیر محترم در روز قدردانی از رزق و روزی ، یک دهه ترویج فقر را  که دستاورد این نظام سیاسی و دوستان غربی اش است به روی ملت افغانستان می آرود.  

بیشترین تعهدات مالی در حمایت از دولت افغانستان  از سوی جامعه جهانی در یک دهۀ گذشته صورت گرفت تا در نهایت ارتقاء رتبه بیابیم و در زمرۀ مفسدترین دول جهان جای بگیریم. حیف و میلها به طور حداکثری صورت گرفت و دستاورد یک دهه جنگ با تروریسم در  افغانستان فقر و بدبختی فزاینده بوده است. بعد از یک دهه بن لادن در پاکستان گرفتار می شود اما افغانستان است که به جرم پناه دادن به او تخریب و ویران می شود. یک دهه است که کمک از جامعه جهانی به نام ملت افغانستان واریز می شود اما به جای اینکه در وضعیت مردم بهبود حاصل شود پروژه ها توسط دوستان داخلی و خارجی به اجرا در می آید. پروژه های نامرئی که فقط ردیف بودچه دارند اما ما به ازا بیرونی ندارند و در آخر  هم وزیر زراعت عزیز  وصف حال ما می کند و می گوید چند میلیون نفری  فقیر در کشور داریم.  

سپاس از دولت محترم ، سپاس از جامعه جهانی و سپاس از غذا که جمع فقرا هم هر چند ناچیز اما به حساب آمد. پیشنهاد می کنم یکی از دستاوردهای یک دهه حکومت دموکراتیک و قانونی در افغانستان را که خلق اشرافیت  مدرن در جامعه فقر زده افغانستان بوده است را نیز مورد تفقد قرار داده و نام چند نفری را منحیث مشت نمونه خروار نه برای خیل فقر زده افغانستان  بلکه برای کتاب گینس  و درج رکورد معرفی نمایند. بلکه اغنیای ما بتوانند جایگاه در خور شان دولت و جامعه جهانی کسب کنند. شاید با این کار در سال بعد وقتی سخن از فقر شد افتخار جایگاه ثروتمندان کشورمان در سطح جهان نیز ابلاغ گردد. شاید تصور کنند که این کار  باعث انبساط خاطر فقرا  شود.